Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ

Σαν σήμερα, 30 Αυγούστου 1948, έγινε η περίφημη «Μάχη της Δημητσάνας».

Μη ρωτήσετε να μάθετε ποιος κέρδισε.

Σε μια εμφύλια μάχη, σε μια αδελφοκτόνο μάχη, κανείς και ποτέ δεν μπορεί να βγει νικητής. 
Και οι δυο βγαίνουν ηττημένοι, νικημένοι, καθημαγμένοι…

Και μια τέτοια μάχη ήταν και η μεγάλη και λυσσώδης Μάχη της Δημητσάνας.

Εμείς, κι εγώ μικρό παιδάκι τότε,  απλά επιβιώσαμε… 
Άλλοι όμως δεν τα κατάφεραν…

Η ζωή τους, τα νιάτα τους, τα τρυφερά όνειρά τους, κατέληξαν σε ομαδικούς τάφους, σε τάφρους, σε τεράστιες λακκούβες, κάτω από τα πεύκα, στην Καλλιθέα της Δημητσάνας. 
Χωρίς σταυρό, χωρίς κερί…χωρίς λιβάνι…χωρίς αποχαιρετισμούς… Μόνο πικρά, καυτά δάκρυα, χαροκαμένων μανάδων…

Κι αυτά από μακριά…

Ο ένας αδελφός, είχε σκοτώσει τον άλλο αδελφό…

Καταραμένοι διεθνείς «σύμμαχοι» και «φίλοι»…

Καταραμένοι εγχώριοι προδότες και εφιάλτες…

Καταραμένα τα ίδια μας τα μυαλά που μας έφεραν στο επίπεδο του κτήνους.

Ο ένας αδελφός να σκοτώνει τον άλλο αδελφό…

Με τυφλό, άσβεστο, μίσος…

Με θηριώδη, αγιάτρευτη, λύσσα…

Σαν σήμερα, 30 Αυγούστου 1948, τόσα χρόνια πριν, η «Μάχη της Δημητσάνας».

Μια χαίνουσα αιώνια πληγή στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας…

Μια αιώνια ιστορία πόνου και δακρύων… 
Από εμάς… 
Τους «νικητές»… 
Από εμάς που «επιζήσαμε»…
Και που θυμόμαστε…

ΧΡΗΣΤΟΣ Β.Σ. ΑΝΤΩΝΟΠΟYΛΟΣ